Schokabsorptie tussen onze botten is essentieel om normale fysieke activiteiten uit te voeren. Net als mensen kunnen honden hun botten en gewrichten verwonden, waardoor mobiliteit voor elke dag een uitdaging wordt. Bij ziekte van de tussenwervelschijven (IVDD) kunnen de tussenwervelschijven, of kussens tussen de botten van de wervelkolom, degenereren van een verwonding of naarmate honden ouder worden.
Tussenwervelschijven zijn kraakbeenweefsel tussen de wervelkolombeenderen of wervels, die tijdens het bewegen als schokdempers werken. Verslechtering van de schijven maakt ze broos en zwak, zodat de normale krachten uitgeoefend tijdens beweging niet effectief kunnen worden opgevangen. Dit leidt vaak tot vervormde of verbroken schijven, die op het ruggenmerg erboven kunnen drukken, wat resulteert in tekenen die variëren van nek- of rugpijn tot volledige verlamming van de ledematen.
Canine IVDD komt voor in twee hoofdcategorieën: Type I en Type II. Bij type I van de ziekte is het binnenste gedeelte van de schijf verkalkt of verhard. Dit gebeurt snel en laat de schijf bros en vatbaarder voor scheuren. Type II ontwikkelt zich langzaam en de schijven worden na verloop van tijd verhard en vezeliger, en worden uiteindelijk uitpuilend en oefenen druk uit op het ruggenmerg.
Hoewel beide soorten IVDD worden veroorzaakt door degeneratie van schijven, kunnen honden meer risico lopen op het ene type IVDD dan op het andere. Dr. Beth Boudreau, klinisch assistent-professor aan het Texas A & M College of Veterinary Medicine & Biomedical Sciences, legde uit welk ras van honden meer risico lopen op de ziekte. "Voor type I-discopathie speelt ras een grote rol," zei ze.
"Chondrodystrofische honden, hoektanden die genetische verschillen hebben die skeletaandoeningen veroorzaken, lopen meer risico op IVDD dan andere rassen omdat hun schijven zeer vroege degeneratie kunnen ondergaan. Er zijn veel chondrodystrofische rassen, waaronder de teckel, de Franse Bulldog, Corgi, Beagle, Basset Hound en Miniature Poodle. Voor type II-discopathie kan elk hondenras worden beïnvloed. Vanwege de langzamere aard van de ontwikkeling voor type II van discopathie, zijn honden met dit probleem vaak ouder dan die met Type I-discopathie."
Als uw hond een onwil heeft om te springen, pijn of zwakte in de achterbenen heeft, in pijn schreeuwt of een verminderde eetlust en activiteit vertoont, moet u overwegen om ze voor onderzoek naar de dierenarts te brengen. De diagnose voor IVDD begint met een volledig neurologisch onderzoek door uw dierenarts en mogelijke röntgenfoto's, maar wordt bevestigd met een MRI of andere geavanceerde beeldvorming.
Bij de diagnose van IVDD hoeft uw hond de rest van zijn leven geen pijn te hebben. Er zijn twee hoofdtypen behandeling beschikbaar voor IVDD: medisch management en chirurgie.
"Medisch management houdt in het beheren van de pijn geassocieerd met een ziekte van een schijf naast een periode van strikte rust, om de uitgerekte of verbroken schijf de tijd te geven om zichzelf te genezen," zei Boudreau. "Dit is het meest geschikt voor minder getroffen patiënten, vooral degenen die voor de eerste keer tekenen vertonen. Als alternatief kan een operatie worden uitgevoerd om abnormaal schijfmateriaal te verwijderen dat het ruggenmerg aantast. Deze behandeloptie wordt aanbevolen voor patiënten die zwaarder worden getroffen of voor honden die niet verbeteren met medisch management."
Hoewel IVDD beheersbaar is bij honden, is preventie de beste manier om uw huisdier pijnvrij te houden, zelfs bij rassen met een hoger risico op schijfdegeneratie. Door Fido een uitgebalanceerd dieet te geven en hem te helpen een gezond gewicht te behouden, kan stress op de nek en de ruggengraat worden verminderd. Als uw hond tijdens het wandelen aan de leiband trekt, investeer dan in een harnas om nog meer stress van de nek te verminderen. Als u naast het bed of de bank blijft staan, kan uw hond ook springen en een blessure ontwikkelen. Deze eenvoudige stappen zijn een geweldige manier om uw huisdier veilig en gezond te houden.
