Heb je ooit het idee overwogen dat mensen hun gedrag beter konden begrijpen door het gedrag van andere dieren te bestuderen? Dit is precies wat Noah Strycker beweert in zijn nieuwe boek over vogels, The Thing With Feathers: The Surprising Lives of Birds and What They Reveal About Being Human. In dit hardcoverboek van 304 pagina's kijkt Strycker naar een eclectische mix van vogelsoorten, van duiven en gieren tot kolibries en albatrossen. Met één vogelsoort per hoofdstuk biedt het boek tientallen interessante feiten over de activiteiten en het gedrag van elke soort. Zelfs liefhebbers van niet-vogels zouden deze fascinerende feiten graag moeten lezen, inclusief dat kolibries de enige vogels zijn die achterwaarts kunnen vliegen of dat gieren op hun benen poepen om zich af te koelen.
Uitleg over menselijk gedrag door vogelgedrag?
Hoewel de auteur zich tot het uiterste heeft ingespannen om ervoor te zorgen dat al zijn feiten kloppen - met vermelding van het werk van honderden ornithologen die deze vogels tot in detail hebben bestudeerd - richt het boek zich niet alleen op het bieden van leuke trivia over vogels. Veeleer, bij het beschrijven van de activiteiten en het gedrag van de verschillende vogelsoorten, tekent Strycker parallellen tussen vogel- en menselijk gedrag. Bij het maken van deze parallellen hoopt de auteur de lezer inzichten te verschaffen over zijn of haar eigen gedrag en het gedrag van andere mensen.
Strycker bespreekt bijvoorbeeld hoe bowerbirds, grote kraaienachtige passerevogels afkomstig uit Australië en Nieuw-Guinea, bekend staan om hun uitgebreide verkeringsrituelen waarin mannen een nest bouwen - het prieel - en versieren met stokken en felgekleurde glanzende voorwerpen die ze vinden om een partner aan te trekken. Mannen met meer uitgebreide nesten zijn over het algemeen meer succesvol in het paren en worden daarom seksueel geselecteerd voor in de evolutie. De auteur vergelijkt dit gedrag met dat van menselijke mannen die proberen vrouwen aan te trekken; mannen met een groter aantal bezittingen en creatiever zijn over het algemeen meer succesvol in hun pogingen om potentiële partners te vinden. Aldus weerspiegelt menselijk gedrag het evolutionair aangepaste gedrag van vogels.
De auteur trekt een andere parallel tussen vogels en mensen in het hoofdstuk over elfjes, felgekleurde vogels met pingpong-balachtige lichamen en potloodachtige staarten die inheems zijn in Australië. Deze vogels staan bekend om hun coöperatieve nesten waarin monogame mannetjes en vrouwtjes nestvogels grootbrengen die, eenmaal volwassen, niet uit het nest vluchten als de nakomelingen van andere vogelsoorten, maar in plaats daarvan rond het nest hangen om hun ouders te helpen de volgende ronde nestvogels te verhogen.
Zoals de auteur beschrijft, verenigen grote families van vogels, waaronder honderden broers en zussen, ooms, grootouders, neven en een paar niet-verwante individuen, zich samen in welomschreven territoria die lijken op een rij dicht opeengepakte huizen in een straat in een buitenwijk. Door elkaar op deze manier te helpen, lijken feeën altruïstisch gedrag te beoefenen om ervoor te zorgen dat de volgende generatie overleeft. Vogels die deelnemen aan deze complexe territoria hebben echter meer kans om niet alleen hun eigen genen door te geven aan de volgende generatie, maar ook om zelf te overleven. Daarom hebben deze vogels onderliggende zelfzuchtige redenen om zich op deze manier te gedragen en zijn ze misschien niet helemaal altruïstisch. Hetzelfde kan gezegd worden, beweert de auteur, van daden van menselijk altruïsme; de meesten, zegt hij, worden gemotiveerd door een beetje egoïstisch voordeel.
