Tijdens de vakantie ga ik altijd iets zelfdwijfends doen. Ik zeg tegen mezelf dat ik niet georganiseerd genoeg ben, niet hard genoeg werk, niet genoeg red, niet dun genoeg. Weet je, hetzelfde spul dat ons allemaal irriteert in deze tijd van het jaar waarin stille verwijten van familie en enorme tijdsdruk samenzweren om ons zelfvertrouwen te verwoesten.
Voeg nu aan deze mix het soort self-flagellering toe dat alleen je opvoedvaardigheden tot stand kan brengen en je hebt een recept voor zelf-afkeer van vakantie-tijd - houd er geen rekening mee.
Maar het is niet alleen de tweebenige variëteit die ons op onszelf laat vallen (hoewel de recente reeks irritante gedrag van mijn 13-jarige de afgelopen dagen onmiskenbaar de schuldige ouderbrand heeft veroorzaakt). Huisdieren zijn immers ook kinderen. Nou, niet precies. Niettemin weerspiegelt hun wangedrag en / of chronische gezondheidstoestand vaak slecht voor ons, hun verzorgers.
Dat is hoe ik het meestal deze tijd van het jaar zie. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik op het punt sta om een volledige mea culpa over dit onderwerp te lanceren. Ja, ik ben af en toe een slechte, slechte eigenaar van een huisdier. Hier is hoe.
1. Ik vergeet om iemand te voeden.
Ik weet niet hoe dit kan gebeuren, aangezien ik bijna elke dag van het jaar 19 monden als een uurwerk voed, maar dat is het wel.
2. Ik kom laat thuis.
Ja, het is bij meer dan één gelegenheid gebeurd. Ik weet dat ik later thuis zal zijn dan normaal of redelijk en toch kan ik mezelf er niet toe brengen iemand te bellen om de jongens weg te laten. (Meestal omdat het na 9 uur is.) De katten en achtertuin roamers zijn prima, maar de honden? Het is gewoon niet goed om ze 's avonds in te bewaren. Ze zijn het niet gewend.
3. Ik neem ze niet mee op vakantie.
De katten willen niet en de crèches in de achtertuin kunnen het zeker niet, maar ik weet dat ik tenminste om beurten een hond mee moet nemen als ik naar plaatsen ga waar honden welkom zijn. Maar dat doe ik niet. (OK, dus dat komt deels omdat ik geen favorieten wil spelen, maar dat is helemaal een andere post.)
4. Ik beknibbel over het aanbieden van de buitenkatten dezelfde voordelen als de "indoor" jongens.
Ik weet dat ik mijn "outies" een indoor-buitenverblijf moet bouwen zoals mijn "innie" -katten hebben, zodat ze niet gewond kunnen raken en niet hoeven vechten tegen de wilde dieren, de oprijlaan moeten trotseren en de kippen te snel moeten eten, maar wat kan ik zeggen? De energie ontsnapt me.
5. Ik faal niet zo vaak als ik zou moeten om T-N-R (trap-neutrale-release) te krijgen.
Ik weet dat ik die verwilderde en vrij rondlopende katten moet vangen die gestadig terugkomen naar mijn tuin, maar ik ben lui geweest. Lazarus werd ongeveer een maand geleden gebeten door een grote zwarte tom en ik heb de valstrik nog steeds niet uitgezet.
6. Ik ben vergeten de hartworm medicijnen op tijd te geven.
Ja echt.
7. Ik "vergeet" om hun tanden te poetsen.
Weet je, het ergste is dat al mijn huisdieren de tandenpoetsen prima verdragen. Nou, ik heb het niet op de kippen geprobeerd.
8. Mijn honden raken nu ongeveer twee keer per week los.
Slumdog heeft onlangs geleerd dat hij in minder dan een minuut plat een gat kan graven onder een hek. Dat is rot. Het betekent dat ik iemand moet inhuren om een creatief hekwerk te doen. En ik heb het nog niet gedaan, hoewel het nu al weken op mijn lijst staat.
9. Het indoor verwijderings ding.
Een van mijn honden is pathologisch ontrainbaar, op het eerste gezicht slordig. Dit is bevestigd door meer dan één trainer en wordt het gemakkelijkst verklaard door zijn neurologische probleem (hij is hydrocephalisch en ongeveer 70 procent van deze honden is niet in huis te breken). Maar dat weerhoudt me er niet van om me een mislukking te voelen, waardoor iedereen het geweldig vindt om zichzelf ook binnen te kunnen verlichten.
10. Heb ik 10 nodig?
Ik denk dat dat genoeg was voor een biechtstoel nu, toch?
Misschien moeten sommigen van ons op een glijdende schaal worden beoordeeld, aangezien we iets hebben voor slecht gesocialiseerde reddingsdieren waarvan de onbepaalde oorsprong, gedragsomstandigheden en duidelijke afwezigheid van thuistraining de rest zouden afschrikken, maar dat is helemaal een ander verhaal.
***
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zo bedroefd is over mijn vermogen om voor de mijne te zorgen. Dus wat denk je hiervan: als voorbereiding op je lijst met nieuwjaarsresoluties, waarom biecht je niet allemaal maar één ding op dat je van plan bent te veranderen over je huisdiervaardigheden. Eentje maar. Kom op … Ik daag je uit!
