Genesteld in de ruige omgeving van Noordelijk Vermont is een prachtige plek waar natuur en kunst, het grillige en het spirituele, allemaal samenkomen in een vreugdevolle viering. Het binnengaan van de 400-acre Dog Mountain boerderij van Stephen Huneck is alsof je een andere wereld binnenstapt, en het is meteen duidelijk dat honden in deze wereld veel meer zijn dan alleen maar huisdieren - ze zijn de
Bekend van Nantucket tot Tokio voor zijn prachtige met de hand gesneden meubels en speelse houten sculpturen, waarvan vele met honden als onderwerp of motief, Stephen Huneck is ook veel geliefd vanwege zijn Sally boeken, een reeks kinderverhalen geïnspireerd op de capriolen van zijn onnavolgbare zwarte Labrador Retriever, Sally. Huneck is een meester-graficus, interieurontwerper, glas-in-loodkunstenaar, bouwer en multimediakunstenaar - en voor het geval dat niet genoeg was, heeft hij plannen om zich snel in monumentale beeldhouwkunst en holografische kunst te verdiepen.
Met zoveel ruimte en diepte voor zijn vele creatieve inspanningen, is deze artistieke dynamo moeilijk te categoriseren, maar dat is precies hoe hij het leuk vindt. "Ik gebruik geen labels", zegt Huneck, "en ik denk niet aan mezelf in termen als 'beeldhouwer' of 'schrijver'. Wat ik doe, is dat ik iets bedenk dat ik graag zou willen hebben, en ik maak het. "Hij is zich ervan bewust dat hij vaak een volkskunstenaar wordt genoemd, maar dat label zit niet helemaal bij hem, vooral omdat het meestal wordt begrepen. "Ik voel me er niet goed bij", legt hij uit, "omdat ik het als opgeblazen beschouw: mensen die een negentiende-eeuwse mentaliteit proberen te kopiëren. Maar ik hou van het concept 'volkskunst' als kunst voor iedereen, wat volkskunst echt was. Ik wil dat mijn werk toegankelijk en betaalbaar is. Ik ben niet van plan om alleen met de Arnold Schwartzeneggers van de wereld om te gaan. 'Volkskunst' is in die zin Art for People. Daar kan ik echt op reageren."
Misschien heeft Frank Miele, een kunsthandelaar in Manhattan die ooit Huneck vertegenwoordigde, het het beste uitgedrukt toen hij zei: "Stephen Huneck is niet zozeer een volkskunstenaar als een uitstekende Amerikaanse kunstenaar wiens werken van inheemse kwaliteit zijn. Hij heeft letterlijk een eigen niche uitgehouwen. Hij heeft nog nooit de nieuwsgierigheid en het gevoel voor humor van een jong kind verloren. Dat is wat zijn werk een enorme frisheid en spontaniteit geeft."
Die eigenschappen zijn uitstekend zichtbaar in het nieuwe boek van Laura Beach, De kunst van Stephen Huneck (Harry N. Abrams, 2004), waaruit Miele's commentaar is verkregen. Deze rijk geïllustreerde biografie is zelf een meesterwerk en biedt een werkelijk fascinerend overzicht van het leven en werk van Huneck. De duizelingwekkende omvang van Huneck's talent komt snel naar voren als men het volume doorbladert, maar zelfs met meer dan 200 kleurenplaten, krijgt men slechts een klein voorproefje van de enorme artistieke output van Huneck. "Het was heel moeilijk om te kiezen en te kiezen wat er in dat boek is terechtgekomen", zegt Huneck. "We hadden er gemakkelijk een dozijn kunnen vullen."
Honden zijn ook meer dan welkom in de Dog Chapel, een opmerkelijke, traditioneel ingerichte New England-kapel die Huneck bouwde op Dog Mountain om de spirituele band tussen honden en mensen te vieren. Huneck beschouwt de kapel als zijn grootste en meest persoonlijke werk en een kijkje in de binnenkant onthult waarom. Elk onderdeel van de kapel, van de prachtige glas-in-loodramen tot de met de hand gesneden houten kerkbanken, werd liefdevol gecreëerd door Huneck en spreekt van de diepe verbondenheid die hij voelt met de hondachtige ziel. Wat voor Huneck het meest bevredigend is, is echter hoeveel de kapel heeft betekend voor zovelen die daarheen zijn gegaan om een geliefde hond te herinneren die is overgegaan. Daartoe heeft Huneck een "Herdenkingsmuur" in de kapel opgericht, waarbij mensen worden uitgenodigd om foto's van hun overleden honden mee te brengen of te mailen, samen met een geschreven alinea, als ze dat willen, om op de muur te worden gepost. "Het werd zo populair", zegt Huneck, "dat de Herinneringsmuur nu Herinneringsmuren is. Het is echt een heel goed en troostend iets."
Op de vraag of hij ooit een afweergeschut heeft gekregen van religieuze groeperingen voor het bouwen van een hondenkapel, antwoordt Huneck: "Toen ik het conceptualiseerde om het te doen, was dat een zorg, maar het was precies het tegenovergestelde. Ik heb nooit een luchtafweergeschut gekregen en ik heb hier veel predikers gehad. Wat grappig was, was toen de kapel voltooid was, Fox News stuurde een verslaggever hierheen om er een verhaal over te schrijven. Ze gingen onmiddellijk naar de plaatselijke katholieke kerk en vroegen de priester al deze belangrijke vragen om hem iets negatiefs te laten zeggen, maar hij zei gewoon dat het echt iets geweldigs is dat veel toevoegt aan het gebied. Ik denk dat er een fijne lijn is en dat heb ik een beetje in stand gehouden. Ik maak geen grapjes met iemand of iets. Mensen begrijpen dat en waarderen dat."
De kapel werd voor het eerst opgevat in een visioen na een bijna-doodervaring in 1994, en de kapel, opmerkelijk zoals het al is, kan binnenkort verbazingwekkende toevoegingen zien. Verklaart Huneck, Ik heb onderzoek gedaan naar hologrammen. Ik wil hologrammen maken van mijn sculpturen voor de kapel, als een sculptuur van een engelenhond met bewegende vleugels, die je gewoon zullen zien als je rechtop staat
Huneck heeft ook plannen om een monumentale 50-foothigh-sculptuur te maken van zijn geliefde Sally (die hij in 2002 op hoge leeftijd verloor) bovenop een berg op zijn boerderij. "Het zal een soort van mijn eigen Mount Rushmore zijn voor Sally." Net als de hologrammen weet hij nog niet precies hoe hij het gaat doen, maar voor Huneck is duiken in het onbekende de rigueur. "Het aannemen van nieuwe kunstvormen is mijn tegengif tegen verveling", zegt Huneck, die heeft geleerd absoluut onbevreesd te zijn tegenover het onbekende. "Je laat je innerlijke zelf het simpelweg overnemen en houden. En je realiseert je dat er tijden zijn dat een gebrek aan kennis heel bevrijdend is. "Huneck spreekt over de vrijheid die kinderen voelen om kunst te creëren en wenst dat meer mensen dat soort creatieve openheid kunnen behouden. "Als we allemaal weer vijf zouden kunnen zijn, zouden we een aantal geweldige kunstwerken kunnen maken", meent hij. "Het is onze starheid en faalangst die ons beletten het later te doen."
Susan Kauffmann woont in Langley, B.C., en schrijft regelmatig voor Modern Dog. Haar Malamute, Kuma, heeft een bedevaart naar Dog Mountain aangevraagd.
