Er kunnen antwoorden zijn voor obsessief hondengedrag dat dicht bij huis toeslaat. Dr. Nicholas Dodman heeft een groot deel van zijn carrière doorgebracht met het behandelen en behandelen van dieren met obsessief gedrag en is tot de conclusie gekomen dat deze nauw verbonden zijn met OCS bij de mens. Aanvankelijk was hij een anesthesist en werd hij voor het eerst geconfronteerd met paarden die 'kribbend' vertoonden, waarbij deze paarden zich bezighielden met repetitief en destructief gedrag. Ze werden gekalmeerd door hen te verwonden met opioïde receptorblokkers, dit stopte volledig het obsessieve gedrag dat schijnbaar werd veroorzaakt door een initiële morfine-injectie. Deze eerste gevallen brachten Dodman ertoe Tufts Animal Behavior Clinic te openen en hij begon soortenspecifiek gedrag op te merken.
Door veel onderzoek isoleerde Dodman glutamaat (hersenstof die elke synaps die het aanraakt) als een boosdoener voor obsessief gedrag. De oorspronkelijke cribbing paarden kregen een medicijn toegediend dat glutamaatreceptoren blokkeerde, en deze positieve resultaten werden ook gezien bij problematische honden. Deze bevindingen vingen de aandacht van Dr. Michael Jenike, de directeur van het OCD Institute in het McLean Hospital, die vervolgens hetzelfde type medicijn probeerde uit te proberen bij sommige van zijn OCD-patiënten en het werkte ook! Hoewel de oorsprong misschien niet hetzelfde is, suggereert dit onderzoek dat er een chemische link bestaat tussen honden met obsessief gedrag en mensen met ocs. Dodman vond verder meer verbindingen "[p] yurend in het brein van dwangmatige Dobermans in samenwerking met Marc Kaufman, een psychiater in het McLean Hospital, ontdekte hij structurele hersenafwijkingen die lijken op die van mensen die eerder werden aangetroffen bij mensen met OCS. De hersenen van dwangmatige Dobermanns en de mens vond, volgens de onderzoekers, meer grijze materie in gebieden die verband hielden met goed geënsceneerde taken, evenals in een regio die cruciaal is voor communicatie tussen de twee hemisferen van de hersenen, en de grijze massa was ook dichter in deze gebieden."
Dit onderzoek heeft een lange weg afgelegd om mensen met problematische honden niet alleen te helpen, maar ook om mensen en hun beste hondenvrienden dichter bij elkaar te brengen. Het is ook goed om te weten dat er hoop is voor onze beste vrienden, en we kunnen ze een beetje meer begrijpen wanneer ze in nood verkeren.
Lees het hele artikel hier: https://www.bostonmagazine.com/health/article/2013/09/24/dog-animals-ocd/
