Mega-slokdarm is de medische term voor een vergrote slokdarm. Relatief zeldzaam bij katten, maar vaak voorkomend bij honden, is het typische teken van megaesophagus regurgitatie of moeiteloos braken zonder het gebruik van buikspieren. De behandeling varieert, afhankelijk van de oorzaak. Soms helpen medicijnen. In zeldzame gevallen kan een operatie een onderliggend probleem corrigeren. En bepaalde voedingsstrategieën kunnen honden helpen hun voedsel laag te houden. Maar de meeste honden met megaesophagus zullen chronische tekenen hebben en op lange termijn ernstige complicaties riskeren.
Overzicht
Mega-slokdarm is een relatief veel voorkomende aandoening bij honden die worden gekenmerkt door een uitzetting van de slokdarm, de levensader die voedsel van de mond in de maag brengt. In deze toestand werken de bijbehorende zenuwen of spieren niet goed, zodat de slokdarm niet kan samentrekken en ontspannen om het voedsel na het slikken in de maag te drijven. Het gevolg is dat het voedsel zich ophoopt in de slokdarm en op een gegeven moment wordt uitgebraakt.
Het probleem met megaesophagus is niet alleen dat voedsel niet het voedingsdoel dient, maar, meer gevaarlijk, dat voedsel dat in de verkeerde richting beweegt de luchtpijp en de longen kan binnendringen. Dit resulteert in een inflammatoire longaandoening, aspiratiepneumonie genaamd, wat de meest voorkomende reden is waarom honden aan deze ziekte overlijden.
Honden met megaesophagus vallen meestal in twee groepen: degenen met congenitale megaesophagus (die meestal in de eerste weken tot maanden van het leven verschijnen) en die met de verworven vorm (die gewoonlijk voorkomt bij oudere honden).
Congenitale megaesophagus is meestal het gevolg van een onvolledige ontwikkeling van het zenuwstelsel of van een overblijfsel van een foetale slagader die zich omwikkelt en de slokdarm vernauwt, waardoor de normale doorgang van voedsel wordt voorkomen.
Verworven megaesophagus is vaak het gevolg van neuromusculaire ziekten zoals myasthenia gravis, glandulaire ziekten waaronder de ziekte van Addison en mogelijk hypothyreoïdie, evenals toxines in lood en gazonproducten. Hoewel vreemde lichamen ook kunnen resulteren in een vergrote slokdarm, hoewel deze gevallen meestal afzonderlijk worden beschouwd.
Helaas hebben de meeste gevallen van megaesophagus geen bekende oorzaak. Deze honden worden de idiopathische vorm van de ziekte genoemd.
Symptomen en identificatie
Het typische teken van megaesophagus is regurgitatie. Honden zullen zonder onnodig buikspierwerk onverteerd voedsel naar boven brengen (in tegenstelling tot wat we waarnemen met braken, waar honden gedeeltelijk verteerd voedsel zullen overgeven terwijl ze significante buikbewegingen maken).
Als aspiratie pneumonie volgt (zoals heel gebruikelijk is), zullen honden hoesten, lethargie en koorts ervaren.
De typische megaesophagus-patiënt zal worden geïdentificeerd door middel van klinische symptomen samen met röntgenfoto's. De thoraxfoto's zullen een uitzetting van de slokdarm onthullen en kunnen ook aspiratiepneumonie aantonen.
Het moeilijkste onderdeel van de diagnose van megaesophagus is niet het identificeren van de aandoening zelf, maar het bepalen van de onderliggende oorzaak (als er een kan worden geïdentificeerd). Bloedonderzoek voor specifieke ziekten of toxines, biopsieën of weefselmonsters, en soms medische behandeling (om de oorzaak te isoleren door deze te behandelen) zijn de meest voorkomende benaderingen van deze aandoening.
Betrokken rassen
Voor de congenitale vorm zijn Duitse doggen, Ierse setters, Newfoundlanders, miniatuurschnauzers, Duitse herders, Shar-Pei en Labrador-retrievers gepredisponeerd. In de verworven versie, varieert de aanleg van het ras afhankelijk van de verschillende ziekteprocessen die ten grondslag liggen aan de megaesophagus, maar Duitse herders, Golden Retrievers en Ierse setters lijken gepredisponeerd.
Behandeling
Behandeling van megaesophagus is typisch gedegradeerd om aspiratiepneumonie te voorkomen en te verzekeren dat aan voedingsbehoeften wordt voldaan. Hoewel sommige kunnen worden behandeld met medicijnen en chirurgische benaderingen die het onderliggende probleem kunnen corrigeren, zullen de meeste patiënten langdurig symptomen blijven ondervinden van het ongelukkige strekken van en permanente zenuwschade aan een zo vitale structuur.
Omdat voedsel zich voor de meeste patiënten (in verschillende mate) in de slokdarm blijft ophopen en omdat aspiratiepneumonie daarom een aanzienlijk risico blijft, worden meestal verschillende strategieën gebruikt om de regurgitatie van voedsel te beheersen:
- Voeden vanaf een hoogte om neerwaartse beweging van voedsel te vergemakkelijken
- Een mest voeden in plaats van stevig, nat voedsel of knapperige brokjes
- Verhoging van het lichaam na het eten
- Oesofageale sondevoeding of chirurgische plaatsing van de maagbuis
het voorkomen
Het voorkomen van megaesophagus komt neer op het verwijderen van getroffen personen uit fokprogramma's, ongeacht de oorzaak van de ziekte. Hun broers en zussen en hun ouders moeten ook worden getest op de ziekte die aan de basis ligt van de megaesophagus voordat ze mogen doorgaan met fokprogramma's.
Dit artikel is beoordeeld door een dierenarts.
