Honden hebben zich zo gemakkelijk met de menselijke wereld geassimileerd, dat het moeilijk kan zijn om hen niet als mensen te zien. We pakken de menselijke emoties aan met elke blik en gebaar die onze harige vrienden ons geven. Honden vergeven ons keer op keer onze onwetendheid over hondenetiquette en gedrag; ze herinneren ons dagelijks om onze innerlijke hond te omhelzen. Af en toe luisteren we naar de oproep en merken we dat we huilen bij de volle maan. Vaker wel dan niet, echter, krabben we onze hoofden op hun niet-zo-subtiele hints.
presents
Gary kwam onlangs thuis van zijn werk. Zoals altijd stond zijn mini-Teckel gretig op hem te wachten bij de voordeur. Gary haalde hem op en gaf knuffels en kusjes voordat hij de hond terugstuurde om onbenullig te worden. Hij liet de achterdeur open en flopte op de bank en begon de e-mails en sms-berichten te beantwoorden die zich de hele dag hadden verzameld. Geheel in beslag genomen door zijn taak, keek hij nauwelijks op toen hij de klik, klik, klik van kleine spijkers op het linoleum in de keuken hoorde. Dertig seconden later viel een koud, nat geschenk op zijn blote voet. Ervan uitgaande dat het een tennisbal was, reikte Gary naar beneden zonder te kijken en pakte het te werpen object. Hij liet het vallen met een schreeuw. Zijn pup had een dode, bevroren eekhoorn bij zich. De hond hield zijn hoofd scheef en vroeg zich waarschijnlijk af waarom de negatieve reactie zich zelfs had voorgedaan.
slobbered
Beth sliep door haar alarm, struikelde over haar Newfoundland op weg naar de badkamer, stuiterde haar gezicht van de muur en ging op handen en voeten naar beneden. De Newfie kwam langs om de schade te inspecteren, kwijlende kwijl in haar haar en Beth's gezicht werd gekust met een enorme tong. Hij duwde de hond van 125 pond weg en sprong in de douche en maakte zich klaar voor de dag. Terwijl ze de enorme pup haar ontbijt gaf, gaf Beth haar hond een zoen op de grote kop en schoot de deur uit. Pas op haar eerste ontmoeting zag ze het enorme, pasteuze touw van gedroogd kwijl dat aan haar broekspijp hing.
Magere Hein
Reese merkte binnen enkele weken na het adopteren van haar Beagle-mix vreemd genoeg een troost. Ze vond dat de hond affiniteit leek te hebben met het zitten met stervende dieren. Het begon met de cavia die de ouderdom bereikte. De hond zat in de laatste dagen naast de kooi en bleef waakzaam. Met gehuil van troost, zou de Beagle de katten niet binnen twee meter van de kooi laten, het gebied stil houden, voor een vreedzame overgang over de regenboogbrug. In de loop van vijf jaar gebeurde dit met een tweede proefkonijn, twee parkieten, een valkparkiet en een geriatrische kat. Reese prees de hond omdat hij zo'n troost had na elke dood. Toen Reese ziek werd van de griep, rolde de hond zich op het bed naast haar op. Reese voelde zich goed getroost, totdat de hond zijn echtgenoot verliet en snauwde toen hij probeerde een mok thee in de slaapkamer te brengen.
Elke dag proberen honden ons hun manieren te tonen om zichzelf uit te drukken, manieren die we niet per se begrijpen. Ik ben niet dichter bij het begrijpen van gedrag van honden na een leven lang delen van ruimte met hen en een decennium van nauw samenwerken met hen. Wat honden elke dag aan ons overbrengen, is om te vertragen en de tijd te nemen om aan de rozen te ruiken. Je weet nooit welke interessante ervaringen je misschien voorbij laat gaan door haastig door het leven te gaan.
Wil je een gezondere en gelukkiger hond? Word lid van onze e-maillijst en we doneren 1 maaltijd aan een hondenhok in nood!
