We zijn omringd door stronken. Stompen van oude dode cederbomen. Donkere holle ogen - sneden die ooit springplanken hadden voor houthakkers van lang geleden - kijken me aan. De baard van de heks hangt van boomtakken. Een raaf kraait alsof hij me wil afschrikken. Nee, ik ben niet bang. Deze keer niet. Ik heb Bruno en Tabu aan mijn zijde en we zijn vastbesloten.
Een geur waarschuwt me voor een beer die vers is uit zijn winterslaap of stinkdierkool die in een moerassige vijver kookt. Als het een beer is, zou ik lawaai kunnen maken en het wegjagen, maar dat zou nieuwsgierig kunnen aantrekken. Ik moet op extreme stealth jagen. Bruno en Tabu kunnen uitkijken terwijl ik naar de verborgen schat zoek.
Het is mijn derde poging om de cache te vinden in de buurt van Eagle Mountain in British Columbia. Ik controleer mijn GPS. Dichtbij. Ik loop een beetje naar het noorden. De uitlezing verandert. Lengtegraad: check! Latitude is uitgeschakeld. Moet naar het oosten gaan. Zoo dicht. Mijn hart klopt sneller. Ik voel de haast, de opwinding van de jacht. Ik ben bijna binnen tien voet.
Ik kijk om me heen en probeer dat kleine iets te ontdekken dat misschien niet op zijn plaats is - niet door Moeder Natuur. Een ruk van Bruno's riem. Heeft hij het gevonden? Ik kijk naar beneden. Bruno, mijn Labrador / Border Collie knaagt aan een smakelijke esdoorntak en probeert het tussen twee rotsen te manoeuvreren. Tabu heeft op haar Cairn Terrier-manier van de aardehond een gat van zes inch gegraven in haar zoektocht naar begraven vervallen (of levende) dingen. "Bruno, Tabu! Extreme Stealth! "Ik herinner hen eraan.
Ik ben een van de bijna twee miljoen geocachers die deelnemen aan deze snelgroeiende sport waarin meer dan 800.000 actieve caches verborgen zijn in bijna tweehonderd landen. In een week tijd kunnen er 600.000 nieuwe logboeken worden geschreven door 80.000 geocachers.
Uitgerust met een handheld GPSr, (Global Positioning System Receiver), coördinaten van lengte- en breedtegraad, padbeschrijvingen en cryptische aanwijzingen gepost op een website, zijn we klaar om te zoeken naar geocachetrouw (geo betekent 'aarde' en cache van een Fransman woord uitgevonden in 1797 betekent "een schuilplaats om items tijdelijk op te bergen").
Het idee begon als een lopend vuurtje. Computer-techneuten werden van computers weggedrukt en trokken de wildernis in. Het woord 'stash' veranderde in cache en een website, geocaching.com, was geboren.
Terwijl ik verder zoek in het bos onder een bladerdak van bomen, dwaalt mijn gedachten af naar het verhaal over een zakenman die halverwege de negentiende eeuw tijdens reizen op het Engelse platteland zijn visitekaartje in een pot verstopte met instructies dat wie dan ook vond dat de pot zijn eigen kaart moest toevoegen. Kort daarna begon men met het "planten" van dozen met zelf geadresseerde brieven of ansichtkaarten als visitekaartjes. De volgende reiziger die langs kwam en de doos vond, nam de brief, mail hem en liet een brief achter. Klinkt voor mij als: "Wie heeft post?" De zogenaamde "brievenbus" is nog steeds populair vandaag, met naar schatting 20.000 brievenbussen die alleen in Noord-Amerika zijn verborgen (letterboxing.org). Misschien kom ik er een tegen in deze bossen.
Bruno en Tabu zien er dorstig uit. Tijd voor een pauze. Vanochtend pakte ik water en spulletjes samen met andere benodigdheden, waaronder een dagboek, zaklamp, extra batterijen voor mijn GPS, hondenbonnen en middelgrote plastic zakken om alle vuilnis die ik tegenkwam weg te halen. Ik heb kennis genomen van Cache In, Trash Out (CITO), een milieu-initiatief dat wordt ondersteund door de geocaching-community en ik heb het gevoel dat ik mijn deel moet doen.
Ik hoor mede wandelaars naderen met hun honden. Dreuzels! (betekent "nongeocachers"). Mag geen schuilplaatsen weggeven: kijk niet verdacht! Gebruik stealth tijdens het jagen. Dit is ook coyote, poema en berengrondgebied. Ik moet weg zijn voor het donker is. Veiligheid van mijn honden is absoluut noodzakelijk. Ik kan een paar coyotes wegjagen met agressieve gebaren en ik heb vaak de billen van een zwarte beer in de bush zien rennen, maar poema's zitten op takken. Oké, ik ben mezelf gewoon aan het bepraten. Focus, focus op de cache!
Ik grijp in mijn zak voor mijn gedrukte instructies. Ik heb alles goed gedaan deze keer: stap één, log in op de geocaching-website. Stap twee, typ de locatie van het gebied dat ik wil doorzoeken (postcode of postcode) en doorzoek de vele hits van verborgen caches. Caches kunnen overal worden verborgen, van natuurgebieden tot binnenstadsparken. Er zijn themacaches, benchmark-caches en virtuele caches die een speciaal aandachtspunt aanduiden: geen container (zoals een munitiebox) maar in plaats daarvan een verbluffende zonsondergang, een bosje bomen of een prachtig panoramisch uitzicht.
De cache-lijst die mijn aandacht trok, vertelde me dat ik moest "cachen" in dit park. Het toonde ook het pictogram "hondvriendelijk". Het niveau
Het verhaal vertelde me dat de cache vlak bij het hoofdpad ligt. "Veel van de paden zijn oude houtkapbeddingen uit de vroege jaren 1900. Oude artefacten van de camping zijn te zien. "Ik decodeerde de cryptische aanwijzing. "In de wortels van een boom." Ik pakte mijn spullen in, laadde de honden in de auto en reed naar het gebied in de buurt van de coördinaten. Bij aankomst stelde ik mijn eerste markeringspuntmarkering in als "auto" (voor het geval ik de weg niet kan vinden).
Het wordt nu laat in het oude bos. Bruno wordt kwaad, Tabu, smerig. De late namiddagzon werpt zijn licht op blootgestelde wortels van een oude ceder. Daar in het zicht - iets misplaatst. Een stompzinnig logboek gevuld in blootgestelde wortels. Ik wijs de honden in die richting en dan gaan we. Ik val op de grond. Sleep het logboek weg en daar is het - de cache! We hebben het gevonden.
Bruno en Tabu snuiven iets interessants op. Ik trek de bovenkant eraf. Een tennisbal en een kleine squishy bal. Een hondenborstel. En nog iets anders: de zogenaamde 'reismicrobe': een metalen dog-tag met een uniek trackingnummer dat is gestempeld onder de afbeelding van een bug. Het nummer kan worden gevolgd op de geocachesite. Een reiskever reist van cache naar cache. Hoewel de meeste schatten kunnen worden bewaard, moeten reismicsen doorgaan, dus ik laat het bij mijn volgende vondst.
Volgens de belangrijkste richtlijn van de geocacher: "Als je een voorwerp meeneemt, laat dan een voorwerp van gelijke of hogere waarde achter," neem ik een bal en laat een paar hondenspeeltjes in de cache liggen die ik ooit zo voorzichtig terug naar de schuilplaats heb teruggebracht in de wortels van de oude cederboom.
Het wordt donker - tijd om te gaan. Ik kijk rond, luisterend. Hier nestelt de bende kikkers zich in de wetlands, de raven krijsen, de baard van de heks hangt, stinkend kool ruikt en de donkere ogen van uitgebrande stompen kijken naar elke stap die ik maak. Ik besef dat ik niet alleen een geocacheschat heb gevonden, maar ook - met Bruno en Tabu - ik 'YAPIDKA' heb ontdekt, nog een ander park waar ik niet van wist.