Er is slechts één redelijke verklaring voor de vraag waarom de patiënten van een dierenarts geen postoperatieve complicaties kunnen ondergaan: die arts voert geen operatie uit. Complicaties zijn immers onvermijdelijk, zelfs als niemand schuldig is. Dat is de reden waarom ze "complicaties" worden genoemd en niet "verschrikkelijke fouten die met betere training en aandacht voor detail vermeden hadden kunnen worden."
In feite zijn postoperatieve complicaties niet alleen onvermijdelijk. Ze komen ook vrij vaak voor. Dat is de reden waarom veel grote medische instellingen (waaronder veel scholen voor dierenartsen) "Morbidity and Mortality" -rondes aanbieden (ook bekend als "M &M" -rondes), een regelmatige verzameling gevallen-misgegaan. Omdat leren hoe dingen naar het zuiden gaan, is een van de manieren waarop artsen leren.
Dat zou kunnen verklaren waarom wij dierenartsen zo worden beoefend in de kunst van de postoperatieve complicatie. Inderdaad, de complicatiegraad die het herstel van onze patiënten na een bepaalde procedure bijwoont, betekent dat we ruimschoots de gelegenheid hebben om getuige te zijn van de vele manieren waarop ons werk kan worden aangetast.
De nadelen van een snel herstel
Het is logisch. Het is immers niet waarschijnlijk dat huisdieren na de operatie afnemen - tenzij we ze maken. Dan is er hun innige manier met een wond om te overwegen. (Nee, het is urenlang een wond likken niet gezond.) Gelet op al hun duivelse, eigenzinnige trucs, is het dan een wonder dat honden en katten de neiging hebben hun dierenartsen te zegenen met tal van op postoperatieve complicaties gebaseerde leermogelijkheden?
Ik heb patiënten zien rondlopen met hun E-halsbanden en hun T-shirts in wanhopige (en atletische) pogingen om hun steken te consumeren. Ik heb honden rond hun kisten zien stuiteren tot hun wonden heropenden van de gevolgen van deze eenvoudige (als meedogenloze) activiteit. Ik heb mama katten op de een of andere manier een weg terug naar hun kittens gevonden om na de sterilisatie te verzorgen (een trefzeker recept voor het voortijdig verwijderen van hechtingen). En krijg dit: Een collega werd eens wakker voor een noodoproep na een nacht, nadat een hond niet alleen haar incisie openknaagde, maar ook verschillende lengtes van haar eigen ingewanden beet (blijkbaar door haar sterilisatiebeweging "schoon" te houden).
Soms gebeurt het zelfs zonder duidelijke reden. ("Ik beloof dat ze er niet aan likte.") Onze dieren zijn precies zo. Als ze het advies van een dierenarts zouden volgen om het rustig aan te doen, zou complicatie gekte misschien niet gebeuren met zo'n gekmakende regelmaat. Maar probeer dat dan eens aan het 6 maanden oude Lab te vertellen, die net zo vaak over je heen zal kijken als naar je kijk.
Wat natuurlijk zijn pluspunten heeft. We zouden allemaal zoveel geluk moeten hebben om het ziekenhuisgevoel zo goed te verlaten. Het is dankzij onze moderne anesthesieprotocollen en geavanceerde pijnstillende mogelijkheden dat onze huisdieren niet langer in de hoek zakken en een paar dagen slapen. In plaats daarvan staan de meesten op en zwiepen met hun staarten, kaatsen op de muren, doen alle dingen die huisdieren moeten doen - dat wil zeggen, als ze niet de vorige dag in de OK hadden doorgebracht om hun [invulplekje] te krijgen verwijderd.
